Öncelikle herkese merhabalar. Bu kış kurak geçen bir kış. Düşünün kışın ortasındayız lakin hava güneşli. Hava güneşli fakat kuru bir soğuk var. Poyraz rüzgarı kemiklerimizi sızlattı. Büyüklerimiz bu rüzgar estiğinde üç gün ya da yedi gün sürer derlerdi. Fakat bu yıl hiç durmadı. Bende kuru soğuk var fakat hava açık deyip hafta sonu ne vakittir gitmediğim Diyarbakır’a gitmeye karar verdim. Cuma günü iş çıkışı Mardin’den Diyarbakır’a gerçek yol aldım. Diyarbakır’a vardığımda kara bulutların gürlemesiyle karşılaştım.
Tedirgin olsam da yağış beklemiyordum. Ancak sonraki gün güya aylardır yağmamanın hıncını alıyormuşçasına bardaktan boşalırcasına yağmur yağmaya başladı. Kendi kendime ulan ne şansız herifsin sen dedim. Aylardır yağmayan yağmur adeta senin Diyarbakır’a gelişini bekliyormuş dedim. Zira bu yağmurda ne dışarı gezmeğe çıkabiliyorsun nede bir arkadaşınla görüşebiliyorsun. Bu kadar da bahtsız olunmaz diye söylenip durdum. Tek umudum yağmurun durulmasıydı. Bir süre sonra yağmur durulmaya başladı. Bende bu anı beklediğimden çabucak kendimi dışarı attım ve arkadaşımla görüşeceğimiz yere hakikat süratle yol aldım.
Arkadaşım yazardı ve son çıkan Kürtçe “Katip û Kûçik” hikaye kitabını bana imzalayıp armağan etti. Uzun bir sohbetten sonra diğer bir işi için müsaade isteyip gitti. Bende kitabından birkaç hikaye okuyup öyle kalkarım diyip kitabı açıp okumaya başladım. Arkadaşım esasen şair olduğundan her hikayesi şiir tadındaydı. Bir kaç hikayesini okurum diye açtığım kitaptan başımı kaldıramadım. Müellifin hikayeleri çoklukla Diyarbakır’da geçiyordu. Ve hikayelerinde Diyarbakır’ın hanlarını, konaklarını ve orda yaşanmış olayları o denli akıcı bir lisanla okuyucusuna aktarıyordu ki bir sonraki hikayeyi okumak için sabırsızlanıyordum. Hikayelerinde geçen olayları okuyunca Diyarbakır’da bilmediğimiz gizli bir tarihin olduğunun farkına varıyor insan.
Dağ Kapı Meydanı’nın yalnızca bir meydan olmadığını, han ve konaklarının taşlarla örülmüş sıradan birer bir yapı olmadıklarını bize o yalın lisanıyla anlatıyor. Birden fazla hikayede anlattığı yerlerde geçen yaşanmış acı olaylar insanı efkarlandırıyor. Fakat benim en çok sevdiğim Kasım Beyin Gecesi hikayesi oldu. Kasın Bey bahtsız bir adamdı ve kendimle özdeşleştirdim. Zira bende elimi neye atsam kuruyor ve işlerim aykırı gidiyor. Kasım Bey de bir gün kentten köyüne dönecek olursa köyün dışındaki kıraç ve taşlık olan ve yalnızca bir Dağdağan ağacının bulundu tepelikte mesken yapmayı düşünüyordu. Bunu annesine de anlatmıştı. Ve bir gece her şey alt üst oluyordu Kasım Bey için.
Gecenin bir yarısı Kasım Beyin telefonu durmadan çalar. Yarı uykulu telefonu açınca annesi ona; o kıraç ve taşlık yerde hiç kimsenin tanımadığı yabancı birinin iple kendini o dağdağan ağacına astığını söyleyip telefonu kapatıyor. Konut yapmak istediği yer gözünde kararır. Ölen bireyle birlikte tüm hayalleri de ölür. Ve onca yer varken insan neden gidip kıraç ve gözden uzakta bir yerde intihar eder diyip bahtsızlığına yanar. Kasım Beyin bahtsızlığını okuyunca birebir ben üzere bahtsız biri dedim. Başta da anlatmıştım. Aylarca yağmayan yağmur ben Diyarbakır’a birkaç günlüğüne geldiğimde durmak bilmemişti. Bu bahtsızlıktan ötürü en çok Kasım Bey hikayesini sevdim. Kendimi buldum diyebilirim.
Sonunda kitabi bitirmiştim. Ve ne hikmetse yağmurda durulmuştu. Ben de çok oturduğumdan hava soğukta olsa biraz yürümek istedim. Yerden çıkınca aklımda hikaye kitabındaki olaylar ve tabi ki Kasım Bey vardı. O fikirlerle yürüyordum. Sonra birden bir otomobilin fren sesi ve uzun korna sesiyle irkildim. Halbuki aklımdaki kanılardan yolun ortasında yürümüş ve gelen arabayı fark etmemişim. Otomobilin sürücüsü camdan başını uzatıp ve Diyarbakır şivesiyle bana: “Abe heyran aşıksan?” dedi. Ben de gülerek: Evet aşığım. Ben bu kente aşığım dedim.