CHP İstanbul milletvekilleri Yüksel Mansur Kılınç ve Sezgin Tanrıkulu, Edirne’de esnafı ziyaret ederek sıkıntılarını dinledi. Vekillere keder yanan bir karpuz satıcısı, “40 yıldan beri karpuz ekiyorum ben. Ancak, maliyetler çok yüksek olduğu için bu sene ekemedim. Düzgün ki de ekmemişim. Kalırdı tarlada zaten” diye reaksiyon gösterdi.
CHP’nin dün Edirne’de yaptığı küme toplantısı sonrası milletvekilleri, kentin mahallerini gezerek, halkın meselelerini dinledi. CHP İstanbul milletvekilleri Yüksel Mansur Kılınç ve Sezgin Tanrıkulu da Bostanpazarı bölgesini ziyaret etti. Vekillerin bir karpuz satıcısıyla müsabakası üzerine şu diyalog yaşandı:
Karpuzcu: Evvelden günde 500 kilo satıyordum, artık 4 tane
Kılınç: Karpuzların fiyatları nasıl?
Karpuzcu: Şu anda 2 liraya kadar düştü.
Kılınç: Milletin alımı nasıl?
Karpuzcu: Sıfır denecek derecede.
Kılınç: Millet karpuz alamıyor mu?
Karpuzcu: Alsa da ona nazaran alıyor. Koyuyoruz teraziye, kıymetli geliyor, gidiyor.
Kılınç: Evvelden alabiliyor muydu?
Karpuzcu: 500 kilo, bir ton satıyordum günde. Artık 4 tane satıyorum günde. O kadar azaldı.
‘İyi ki de ekmemişim, tarlada kalırdı’
Kılınç: Pekala sizin geliriniz?
Karpuzcu: Ben bu sene ekemedim karpuz, maliyetlerin yüksek olduğundan. 40 yıldan beri karpuz ekiyorum ben. Bu sene ekemedim. Âlâ ki de ekmemişim. Kalırdı tarlada zati zira yüksek satsak satamayacağız, ucuz satsak ziyan edeceğiz. Oğlana dedim ekelim, ‘Sen ekersen ek. Ben yokum’ dedi.
Kılınç: Pekala bu işin sonu ne olacak?
Karpuzcu: Özel tüketim düşmezse, maliyetler ucuzlamazsa…
Kılınç: O nasıl olacak?
Karpuzcu: Düşüreceksiniz efendim. Vergi, vergi, vergi. Mazot 30 lira, 15 lira özel tüketim verirsek ne olacak bizim hâlimiz?
Kâğıt toplayıcısı: Aldığımız 150 lira, sabah kahvaltıya para kalmıyor
CHP’li vekiller Kılınç ve Tanrıkulu, isminin Atakan olduğunu söyleyen kâğıt toplayıcısı bir çocukla ve akrabası ile karşılaştı. Ortalarındaki diyalog şöyle gelişti:
Kadın: Ne yapalım, ekmek parası.
Kılınç: Yararınız nasıl?
Kadın: Yönetim ediyoruz diyelim. Ne açız ne tokuz. Asker maaşını bekliyorum ben de.
Kılınç: Askerimiz mi var?
Kadın: Var, Diyarbakır’da.
Kılınç: Konutunuz var mı, kirada mısınız?
Kadın: Kirada değiliz, babadan dededen kalma.
Kılınç: Kaç çocuk var?
Kadın: 6 tane.
‘Pahalılık, pahalılık, pahalılık, pahalılık. ömrümüz bitti’
Kılınç: Hepiniz bu işi mi yapıyorsunuz?
Kadın: Ben paklık işine de gidiyordum, bunu da yapıyoruz.
Kılınç: Çocuklardan okuyan var mı?
Kadın: Bir tane var.
Kılınç: İktidar nasıl gidiyor? Değişim istiyor musunuz?
Kadın: Pek şad değiliz. Pahalılık, pahalılık, pahalılık, pahalılık. Ömrümüz bitti. Aldığımız 150 lira para. Meskene gittiğimizde cebimizde sabaha kahvaltı parası kalmıyor. 2 kilo yağ olmuş 100 lira. Neyine mutluyuz biz bu iktidardan? İdareyi almak lazım ele, değiştirmek lazım.
Emekli yurttaş: Maaşım 4 bin lira, yarısı kiraya gidiyor
Emekli olduğunu ve geçim kaygısından ötürü karton toplayıcılığı yaptığını belirten bir yurttaş da kederini anlattı. Vekillerle ortasındaki diyalog şöyle:
Tanrıkulu: Yaş kaç?
Yurttaş: 63.
Kılınç: Nereden emeklisin?
Yurttaş: SSK’dan emekliyim lakin benim karım hasta. Astım, bronşiti var. Ben de çalışmak mecburiyetindeyim. Artırım yaptılar kiraya. Yetmiyor.
Kılınç: Memleketin gidişatı nasıl?
Yurttaş: Ben İstanbul’daydım, 15 yıldan beri buradayım şu anda.
Kılınç: Kiran var mı?
Yurttaş: 2 bin lira kira veriyorum. Emekli maaşım 4 bin lira. Yarısı gitti. Elektriği, doğal gazı, kömür olmuş 3 bin lira. Nasıl geçineceksin?
Kahveci: Yoksullaştı insanlar
Tanrıkulu ve Kılınç, bir kahvehaneyi de ziyaret etti. Kahvehanede çalışan yurttaşla şöyle diyalog yaşandı:
Tanrıkulu: Geçinebiliyor musunuz?
Kahveci: Eh, çalışırsan oluyor.
Tanrıkulu: Geçen seneye nazaran daha mı güzelsin, daha mı berbatsın?
Kahveci: Alım güçleri daha düştü. Yoksullaştı beşerler.
Kılınç: Ne yapmak lazım, bize ne misyon düşüyor?
Kahveci: Başa gelmeniz lazım. Oy atacağız, devireceğiz. Siz geleceksiniz başa.
Kılınç: Siz emeklisiniz herhalde tıpkı vakitte lakin çalışıyorsunuz.
Kahveci: Çalışıyorum.
Kılınç: Kaç çocuk var?
Kahveci: Bir kızım, 2 torunum var.
Çiftçi: fabrikatörler cip alıyor, biz don alamıyoruz
Kahvede oturan bir yurttaşla Sezgin Tanrıkulu ortasında şu sohbet gerçekleşti:
Tanrıkulu: Keyfiniz nasıl?
Çiftçi: Çiftçilik yapıyoruz. Çiftçiliği seneye kısmetse bırakma niyetim var.
Tanrıkulu: Neden?
Çiftçi: Kurtarmıyor, ziyan ediyor.
Tanrıkulu: Kurtarmıyor, o denli mi?
Çiftçi: Biz çalışıyoruz. Fabrikatörler kendilerine, damatlarına, gelinlerine cip alıyor; biz don alamıyoruz kendimize. Motorumuzu yaptıramıyoruz. Para kazanıyoruz ancak bankadan meskene gelemiyoruz.
Tanrıkulu: Biraz daha sabır istiyoruz sizden. Umutsuz olmayın. Biz geliyoruz. Toprağınızı ekeceksiniz. Topraklar boş kalmayacak. Seneye de biz varız zati. O yüzden hiç kaygı etmeyin.
Motorlu kurye: Araçların bizi fark etmelerini istiyoruz
Yüksel Mansur Kılınç, ziyaretleri sırasında bir markette motorlu kurye olarak çalışan bir gençle karşılaştı. Ortalarında şu konuşma oldu:
Kılınç: Günde kaç paket taşıyorsun?
Motorlu kurye: 30- 35, o sıralar.
Kılınç: Sizden sürat istiyorlar mı?
Motorlu kurye: Natürel ki de.
Kılınç: O sürat tıpkı vakitte kazalara, sizde gerilime neden oluyor. Biz de suratın ortadan kalkması gerektiğini düşünüyoruz lakin sizin yararınızın artması lazım. Ne sıkıntılar yaşıyorsunuz?
Motorlu kurye: Trafikte sıkıntılarımız var. Araçların bizi fark etmesini istiyoruz. Bizi fark etsinler kâfi. Öbür bir isteğimiz yok.
Kılınç: Siz çalışırken maaşlı mı çalışıyorsunuz, esnaf kurye olarak mı?
Motorlu kurye: Esnaf kurye olarak.
Kılınç: Çalışmadığınız vakit?
Motorlu kurye: Kesinti oluyor maaşımızdan. İşe gelmediğimiz vakit maaşımızdan otomatik olarak düşüyor.
Kılınç: Konutlara giderken nasıl karşılanıyorsunuz?
Motorlu kurye: Çok güzel karşılayan da oluyor, çok makus karşılayan da oluyor.
Kılınç: Kaç motorlu kurye var Edirne’de?
Motorlu kurye: 100’den fazladır.
Edirneli aktör, yoksulluğu tekerlemeyle anlattı